Cmentarz Rakowicki – Sprzątanie i mycie grobów

Najstarsza nekropolia w Krakowie została założona w latach 1801-1802 na obrzeżach folwarku Bosackich, po wprowadzeniu zakazu pochówków na istniejących cmentarzach kościelnych w mieście.

Obszar ten został zakupiony od Karmelitów Bosych przez władze austriackie, a koszt utworzenia cmentarza pokryły miasto Kraków oraz okoliczne gminy. Pierwszy pochówek miał miejsce w styczniu 1803 roku, dla Apolonii z Lubowieckich Bursikowej, osiemnastoletniej kobiety, która niedawno wyszła za mąż. Choć pierwotny grób Bursikowej nie przetrwał, jego inskrypcja została skopiowana w 1865 roku. W styczniu 2003 roku, gdy nekropolia świętowała swoje 200-lecie, tablica została odtworzona i poświęcona przez Franciszka Macharskiego.

Cmentarz nosi nazwę od drogi (obecnie ulicy Rakowickiej), która prowadzi do wsi Rakowice, oddalonej o dwa kilometry. Cmentarz Rakowicki był kilkakrotnie powiększany (w latach 1863, 1885 i 1933), a pobliski cmentarz wojskowy założony w 1920 roku został również włączony w jego obszar.

Najstarsza część Cmentarza Rakowickiego została zaprojektowana w 1839 roku przez znanego architekta Karola Kremra, jako charakterystyczny plan bramy symbolizujący przejście z czasowego na wieczne. W centralnym punkcie tego układu zbudowano Kaplicę Zmartwychwstania Pana Jezusa w latach 1861-62 (zastępując wcześniejszą drewnianą kaplicę), podarowaną miastu przez krakowską rodzinę bankierską Ludwika i Anny Helcl.

Nekropolia jest miejscem wiecznego spoczynku mieszkańców Krakowa, w tym zwykłych mieszkańców miasta, postaci kulturalnych i naukowych, członków wybitnych rodzin, działaczy niepodległościowych, politycznych i społecznych, uczestników ruchów niepodległościowych, powstań, obu wojen światowych i innych znaczących osobistości.

Cmentarz Rakowicki, jako narodowy zabytek kultury, miejsce spoczynku wielu wybitnych osób i cenny zespół zabytków sztuki sepulkralnej, został wpisany do rejestru zabytków (numer rejestracyjny A-584) przez miasto Kraków w 1976 roku.